Έφυγε κι αυτός ο χρόνος. Και ένας καινούριος ανέτειλε.Το 2009 είναι τώρα για την Κύπρο παρελθόν. Ένα παρελθόν, όμως, που εξακολουθεί να είναι παρόν. Οδυνηρά παρόν...Ασφυκτικά παρόν.
Οι μέρες του δεν είναι μακρινή περιοχή αναμνήσεων. Είναι προεκτεινόμενος χώρος ζωής και αγωνίας. Και είναι τώρα 35 χρόνια από τότε. Από τότε που η μισή πατρίδα μαχαιρώθηκε πισώπλατα. Τριανταπέντε χρόνια πόνου και αγωνίας. Τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια. Και ο λαός μας κάθε χρόνο ρωτά: «Πού πάμε»; «Τί ξημερώνει για μας»;
Ίσως να πάμε εκεί που μας πάνε αυτοί που έχουν την δύναμη να οδηγούν τους μικρούς λαούς και να διαγράφουν τη μοίρα τους. Ίσως. Χρειάζεται όμως και μια αποχαύνωση αυτών των λαών για να γίνουν αθύρματα και άβουλα σκεύη για μεταφορά. Αν φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο, τότε οπωσδήποτε πάμε για όλεθρο και καταστροφή.
Τότε οπωσδήποτε δεν δικαιούμαστε να ρωτάμε «πού πάμε». Πάμε εκεί που μας ταιριάζει. Εκεί που μας αξίζει. Εκεί που μας πάει ο Πρόεδρος μας και η καμαρίλα του.
Κι όμως, αυτός ο λαός αξίζει καλύτερης τύχης. Η καλύτερη τύχη είναι θέμα καλύτερης θέσης απέναντι σε μια ζωή που κινδυνεύει. Το καλύτερο μέλλον προσδιορίζεται από ένα καλό παρόν.
Οι καλύτερες μέρες είναι σε κάποιο βαθμό θέμα αυτογνωσίας. Είναι μέχρις ενός ορισμένου ορίου υποκείμενο αγωνιστικού πνεύματος και ακλόνητης πίστης.
Δεν σώζεται ένας λαός με τις καθιερωμένες πρωτοχρονιάτικες ευχές. Μπορεί όμως να σωθεί με τη διαχρονική πάλη. Με την καθολική και αδιάσπαστη ενότητά του. Με την συναίσθηση των ευθυνών του και την εκπλήρωση των ιστορικών υποχρεώσεών του.
Το 2009 δεν ήταν χρόνος πραγματικού αγώνα. Έστω κι αν ήταν χρόνος πραγματικής αγωνίας.
Οι αντικειμενικές εκτιμήσεις για το 2010 δεν μπορούν να είναι αισιόδοξες με αυτούς που κρατούν το τιμόνι. Οι συνεχείς διαψεύσεις των ελπίδων μας κατάντησαν ρουτίνα και τρόπος ζωής.
Κλείνω αυτό το σημείωμα με μια αναφορά στην Αρχόντισσα της Χρονιάς, στην οποία είναι και αφιερωμένο. Στη Φωτεινή Παπαδοπούλου.
‘Η αρχοντιά’, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, ‘όλα τα έχει· έχει φιλότιμο, έχει ταπείνωση και απλότητα, έχει ανιδιοτέλεια και τιμιότητα, έχει ευαισθησία και πόνο.’
Της Φωτεινής όλα αυτά πάντα της περίσσευαν.
Θυμάμαι την ημέρα που αποκαλύφθηκε η αρπαγή της σορού, τα βουρκωμένα μάτια της Φωτεινής και τα δυο παιδάκια της γειτονιάς, εκεί στο κοιμητήριο, που παίζαν και γελούσαν. Και που σκέφτηκα να τους φωνάξω να σεβαστούν τη στιγμή. Και που δεν το έκανα.
Δεν ξέρω γιατί, ίσως να σεβάστηκα τη ζωή, που τόσο σοφά έδενε τα βουρκωμένα μάτια με το γέλιο για να σώσει τα ανέτοιμα παιδάκια από τον γυμνό πόνο.
Όμως, ήδη μπήκαμε στο νέο χρόνο. Και κάθε νέος χρόνος σημαίνει και νέες ελπίδες. Νέες χαρές και νέες λύπες. Πάντα όμως άνισα μοιρασμένες. Άλλοι θα πάρουν λίγα από τα πολλά και άλλοι πολλά από τα λίγα.
Και η αδικία θα συνεχίζεται και φέτος και πάντα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου