Άννα Καλουτά : έφυγε η μεγάλη Ντίβα της επιθεώρησης. Καλό σου Ταξίδι...

Η απόλυτη εκπρόσωπος της αθηναϊκής επιθεώρησης Άννα Καλουτά, άφησε την τελευταία της πνοή το Σάββατο, πλήρης ημερών στα 92 της χρόνια μετά από σύντομη ταλαιπωρία με την υγεία της. Με το θάνατό της σφραγίζεται το τέλος μιας εποχής.

Η κηδεία της θα γίνει την Τρίτη στις 3 το μεσημέρι από το Α' νεκροταφείο της Αθήνας.

Η Ειρήνη-Άννα Καλουτά, ηθοποιός, πρωταγωνίστρια και θιασάρχης, γεννήθηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο 1918.

Αποφοίτησε από την Ιόνιο Σχολή θηλέων και σπουδάζοντας παράλληλα πιάνο αφοσιώθηκε στο θέατρο κι άρχισε ....
να εμφανίζεται και σε ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη χορογραφία, τη σκηνοθεσία και την καλλιτεχνική διεύθυνση.

Ήταν μόλις τεσσάρων ετών, όταν με την αδερφή της Μαρία (που έφυγε από τη ζωή το 2006) πρωτοεμφανίστηκαν σχεδόν νήπια στο θίασο Μαρίκας Κοτοπούλη και μάλιστα σε έργο πρόζας. Έτσι δημιούργησαν τα περίφημα "Καλουτάκια" παιδιά θαύματα της εποχής εκείνης σε όλα τα είδη του μουσικού θεάτρου.

Σε οπερέτες όπως "Γλυκιά Νανά", "Βαφτιστικός", "Απάχηδες των Αθηνών", "Μοντέρνα κορίτσια διέγραψε μια λαμπρή πορεία ενώ σε ηθογραφίες όπως το "Φιντανάκι" του Χορν, σε κωμειδύλλια όπως "ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας", η "Γκόλφω" και η "Μαρία η Πενταγιώτισσα" έγινε ιδιαίτερα γνωστή στο κοινό.

Επί 15 χρόνια έκανε περιοδείες σε Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία, Αφρική και Νέα Ζηλανδία, ενώ εμφανίστηκε και στα σημαντικότερα θέατρα σε όλο τον κόσμο.

Με την αδερφή της Μαρία ηχογράφησαν πολλούς δίσκους σε Ελλάδα και εξωτερικό, ενώ η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ελευθέριος Βενιζέλος".

Υπήρξε μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, τιμήθηκε με διπλώματα ελληνικών πρεσβειών για τις περιοδείες της και επίσης με πολλές στρατιωτικές μνείες για την ψυχαγωγία του στρατού σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Θρυλική θα μείνει ακόμα για τις πολεμικές επιθεωρήσεις του 1940, ιδιαίτερα στο "Ευζωνάκι" αλλά και αργότερα σε ρόλους Σμυρνιάς.

Υπενθυμίζεται ότι η αδελφή της Μαρία απεβίωσε στις 29 Οκτωβρίου 2006.

[...] Για μένα το θέατρο λειτούργησε καταλυτικά. Κύλησε στο αίμα μου. Έγινε ένα με το είναι μου και την ύπαρξή μου. Θυσίασα τα πάντα γι' αυτό. Παιδικά παιχνίδια, νεανικές τρέλες και προσωπικές ευτυχισμένες στιγμές. Όλα για το σανίδι! Για το χειροκρότημα! Και έζησα μέσα απ' αυτό πολλές ζωές. Ζωές ονειρεμένες και ζηλευτές. Γεμάτες πάθος, ένταση, λάμψη, έρωτα και περιπέτεια. Γι' αυτό και αισθάνομαι πλήρης, σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος. Εμένα η οικογένειά μου υπήρξε το θέατρο και παιδιά μου οι ρόλοι μου. Χάρισα ζωή σε εκατοντάδες ρόλους και έδωσα φτερά αισιοδοξίας σε πολλούς ανθρώπους, που εμπνεύστηκαν μέσα απ' αυτούς. Ταξίδεψαν, ονειρεύτηκαν και πορεύτηκαν μέσα απ' τη δική μου ύπαρξη και τη δική μου μεταφυσική επαφή μαζί τους. Αισθάνομαι πολύ γεμάτη, γιατί πέρασα απ' αυτή τη ζωή και ένιωσα τη βαθιά ικανοποίηση της δημιουργίας και τη μαγική δύναμη της επικοινωνίας με το μεγάλο κοινό. Ένα κοινό που, κάθε φορά πλέον που θα μ' αντικρίσει, θα σηκωθεί όρθιο για να με χειροκροτήσει. Όμως, όχι! Εκείνο που θέλω εκείνη τη στιγμή είναι να σηκωθώ εγώ πρώτη να το χειροκροτήσω και να υποκλιθώ μπροστά του, για όσα μου χάρισε και για όσα έχει καλά κρυμμένα στην καρδιά του για μένα. Γι' αυτό και σας αφιερώνω αυτό το εξαιρετικό φωτογραφικό λεύκωμα μ' όλη μου τη ζωή και την πορεία (που φυσικά είναι άρρηκτα δεμένη με την αδερφή μου Μαρία), σαν ένα σπάνιο ντοκουμέντο αναμνήσεων από μια εποχή που είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Τέλος, θα 'θελα να σας ευχαριστήσω, γιατί χάρη σε εσάς περπάτησα σε δρόμους που δεν είχα περπατήσει ποτέ, ανέβηκα τα πιο ψηλά σκαλοπάτια της ιεραρχίας του θεάτρου και φυσικά πέταξα στους πιο ψήλους αιθέρες με τα φτερά της δικής σας αγάπης. Κι όπως μου έλεγε ένας φίλος, "οι αετοί πετάνε πάντα ψηλά". Αυτό θέλω κι εγώ! (από τον πρόλογο της Άννας Καλουτά)

αναρτήστε το στις 

σελίδες σας πατώντας

το κουμπί SHARE

επιστροφή στην ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ