PEOPLE FEEL BETRAYED BY ELITES - Ο ΛΑΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΙΤ

Some people come a day
to the great Yes or the great No.
to say.
Evident immediately anyone who has
ready in mid-Yes, and telling it over
go on price and conviction.

The refuse is not regret. If you asked him again,
not be said again.
But the pay that no - the right - to met throughout his life.

Constantine. P. Kavafis

PEOPLE FEEL BETRAYED BY ELITES

By Dimitris Konstantakopoulos

Published in the German newspaper Handelsblatt, 16.06.2011

As these words are written, hundreds of thousands, probably millions of simple Greek citizens are in the streets of their country. They remain there in spite of the massive use of chemical gas.  The demonstrations are probably the biggest since the collapse of the dictatorship in 1974.

Greeks stay in the streets for very simple reasons. After experiencing one year of “help” from EU, ECB, IMF and their own government, they strongly believe their nation is heading directly to an economic and social catastrophe of epic proportions. They see more and more old people searching for food in dustbins, hospitals and universities bending under the deduction of half of their budgets, more and more shops closed, the state in decomposition, twice as many people committing suicide compared to last year.

 Greek economy is experiencing its worst recession since the 2^nd World War, the morale of the nation is broken. Greek society is entering rapidly a classic Weimar-type situation. Its possibility of repaying its debts has been annihilated, as a result of a program supposedly designed to achieve exactly the goal of repayment!

Nobody seriously doubts the urgency of the reforms needed in Greece or of its deep structural problems. These problems are not the main cause of the present crisis, but they are indeed the factor explaining why Greece was struck first among eurozone countries by the second wave of the financial tsunami begun in 2007-08.

The medicine applied to treat the “Greek problem” was draconian austerity, urgent selling in derisory prices of all state assets, full repayment of the debt, and, last but not least, a kind of “psychological warfare” against Greek people, designed to make them accept the policy imposed, but destroying in the same time the morale of the Nation and the image of the country and provoking a massive flight of capital. As a result, Greek society has now become the first Western European society after the War facing a real crisis of reproduction. And what is now the answer of European and Greek elites to this situation? More of the same policy.

Only Orwell could have named such a program “help for Greece”. It is a program of help to banks having borrowed or borrowing now Greece. Instead of pouring resources into Greek economy in order to help it, more resources are getting out of Greek economy, directed exactly to the financial institutions that are fundamentally responsible for the crisis we are facing. Much the same as happened in 2008-9, but masked now not as “help for banks”, but as “help for Greece”.  Rewriting the fundamental laws of capitalism, we proclaimed in 2008, that banks are too big to fail. It seems now, we consider States less big, thus allowed to fail.

Greeks are in the streets because they realize tragically, in increasing numbers, that they are absolutely alone, that no Greek or European institution can be of any help, on the contrary. They feel betrayed by Greek and European elites, especially their Prime Minister, himself following too much the advise of an “army” of American or multinational advisors and by the political reflexes of a government which remind of Maria Antoinette of France. Those elites did not let to the Greek people any other means but the revolt, in order to defend themselves and their country, from the attacks of the world financial system, a real “State behind the States”.

I don’ t want now to discuss the origin of the Greek debt, or try to answer the question “where did the money go?”, because we must not put now oil to the fire of intra-european “wars of words”. But it seems rather very much of a stupidity to attribute the world financial crisis to some Greek public officials who turn late for work!

It is this invisible financial “superstate”, created by four decades of continuous de-taxations, deregularizations, liberalizations, buying of political influence by the financiers and finally the creation of a “brave new world” of CDS and CDO, that is a machine to create money not by producing, but by destroying, financial means of mass destruction, as Warren Buffet once put it. This is not “creative destruction”, it is “destructive destruction”, threatening all Europe with financial Fukushimas.

I live in the center of the storm, a likely Sarajevo of  the 21st century. That is a place from which a new, financial this time, not military war may begin and oppose European nations between them, destroying, in the long run, the European welfare state, the integration idea, our democracy and our civilization. So I see with great hope the first elements of rerationalization of the European debate by the Minister of Finance of the leading nation of Europe. But I realize also how timid and ineffective they remain.

Hayek took the place of Marx of financial world, Friedman has been its Lenin, and soon will come its Stalin. Only if we realize the extent of the threat and the urgent need of a very strong and radical shift of paradigm towards Keyns, reregulation, political and social, not financial, Maastrichts, only by putting a biggest challenge to oppose the one addressed to Europe, we can have some reasonable chance of winning. But European politics have long ago excluded such ideas.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

 -----------------------------------------------------------------------

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε.
Φανερώνεται αμέσως όποιος τό έχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν τον ρωτούσες πάλι,
όχι θα ξανα έλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος . Π. Καβάφης    

Ο ΛΑΟΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΙΤ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύθηκε στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, στις 16.06.2011

Καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια απλοί ‘Ελληνες πολίτες είναι στους δρόμους της χώρας τους, μένοντας εκεί παρά τη μαζική χρήση χημικών αερίων. Οι διαδηλώσεις αυτές είναι πιθανώς οι μεγαλύτερες μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974.

Οι ‘Ελληνες μένουν στους δρόμους για πολύ απλούς λόγους. Μετά από την εμπειρία ενός χρόνου «βοήθειας» από την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τη δική τους κυβέρνηση, πιστεύουν έντονα ότι το έθνος τους βαδίζει κατευθείαν σε μια οικονομική και κοινωνική καταστροφή επικών διαστάσεων.  Βλέπουν όλο και περισσότερους ηλικιωμένους  να ψάχνουν για τρόφιμα  σε σκουπιδοντενεκέδες, νοσοκομεία και πανεπιστήμια να λυγίζουν υπό την περικοπή του μισού προϋπολογισμού τους, όλο και περισσότερα μαγαζιά να κλείνουν, το κράτος σε αποσύνθεση και δύο φορές περισσότερους ‘Ελληνες να αυτοκτονούν εν σχέσει με πέρυσι.

Η ελληνική οικονομία ζει τη χειρότερη ύφεση μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ηθικό της χώρας είναι διαλυμένο. Η ελληνική κοινωνία μπαίνει γρήγορα σε μια κατάσταση τύπου Βαϊμάρης. Η δυνατότητά της να αποπληρώσει τα χρέη της έχει καταστραφεί, ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που, υποτίθεται, είχε σχεδιασθεί ακριβώς για να πετύχει αυτό τον σκοπό!

Κανένας δεν αμφιβάλλει σοβαρά για το επείγον των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται ή για τα βαθιά, υφέρποντα δομικά προβλήματα. Αυτά τα προβλήματα δεν είναι η κύρια αιτία της τωρινής κρίσης, είναι όμως υπεύθυνα για το ότι έθεσαν την Ελλάδα στην πρώτη θέση μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης που επλήγησαν από το δεύτερο κύμα του χρηματιστικού τσουνάμι που ξεκίνησε το 2007-08.

Η θεραπεία που εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση του «ελληνικού προβλήματος» ήταν δρακόντεια λιτότητα, επείγουσα πώληση όλης της κρατικής περιουσίας, σε εξευτελιστικές τιμές, πλήρης αποπληρωμή του χρέους και, last but not least, ένα είδος «ψυχολογικού πολέμου» εναντίον του ελληνικού λαού. Σχεδιασμένος να κάμψει τις αντιστάσεις του, είχε ως αποτέλεσμα να καταστρέψει το ηθικό του έθνους και την εικόνα της χώρας και να διώξει τα κεφάλαια στο εξωτερικό. Ως αποτέλεσμα αυτών, η ελληνική κοινωνία έγινε η πρώτη δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία που αντιμετωπίζει μεταπολεμικά κρίση αναπαραγωγής. Πως απαντούν τώρα οι ευρωπαϊκές και ελληνικές ελίτ στην κατάσταση; Με περισσότερη από την ίδια πολιτική.

Μόνο ο ‘Οργουελ θα μπορούσε να ονομάσει ένα τέτοιο πρόγραμμα «βοήθεια στην Ελλάδα». Στην πραγματικότητα πρόκειται για πρόγραμμα βοήθειας στις τράπεζες που δάνεισαν ή δανείζουν την Ελλάδα. Αντί να εισρεύσουν πόροι στην ελληνική οικονομία για να τη βοηθήσουν, αφαιρούνται πόροι από αυτήν για να κατευθυνθούν στους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς που είναι θεμελιωδώς υπεύθυνοι για την κρίση που αντιμετωπίζουμε. Με τρόπο εν πολλοίς ανάλογο του όσων έγιναν το 2008-9, αλλά μασκαρεμένο τώρα σε «βοήθεια για την Ελλάδα». Ξαναγράφοντας τους θεμελιώδεις νόμους του καπιταλισμού, διακηρύξαμε το 2008 ότι οι τράπεζες είναι «πολύ μεγάλες» για να χρεωκοπήσουν. Φαίνεται ότι τώρα θεωρούμε τα κράτη λιγότερο μεγάλα, άρα επιτρέπεται να αποτύχουν.

Οι ‘Ελληνες είναι στους δρόμους γιατί συνειδητοποιούν τραγικά, σε αυξανόμενους αριθμούς, ότι είναι απολύτως μόνοι, ότι δεν έχουν κανένα ελληνικό ή ευρωπαϊκό θεσμό να τους βοηθήσει, το αντίθετο. Νοιώθουν προδομένοι από τις ελληνικές και ευρωπαϊκές ελίτ, ιδίως από τον Πρωθυπουργό τους, που ακούει σε υπερβολικό βαθμό τις συμβουλές ενός «στρατού» Αμερικανών και πολυεθνικών συμβούλων, από τα πολιτικά αντανακλαστικά μιας κυβέρνησης, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τη Μαρία Αντουανέττα της Γαλλίας. Είναι αυτές οι ελίτ που δεν άφησαν στον ελληνικό λαό κανένα άλλο μέσο εκτός από την εξέγερση για να υπερασπίσει τον εαυτό του και τη χώρα του από τις επιθέσεις του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, αληθινού «Κράτους πίσω από τα Κράτη».

Δεν θέλω τώρα να συζητήσω την προέλευση του ελληνικού χρέους ή το ερώτημα «που πήγαν τα λεφτά», γιατί δεν πρέπει να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά ενδοευρωπαϊκών «πολέμων λέξεων». Μοιάζει όμως μεγάλη ηλιθιότητα να αποδίδει κανείς την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση σε μερικούς ‘Ελληνες δημόσιους υπαλλήλους που αργούσαν να πάνε στη δουλειά τους!

Είναι αυτό το αόρατο χρηματιστικό «υπερκράτος», δημιουργημένο από τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης, απορρυθμίσεων, απελευθερώσεων, αγοράς πολιτικής επιρροής από χρηματιστικούς κύκλους, και, τελικά, τη δημιουργία του «υπέροχου καινούριου κόσμου» των CDS και CDO. Ενός μηχανισμού δημιουργίας χρήματος όχι παράγοντας, αλλά καταστρέφοντας, ενός κόσμου χρηματοπιστωτικών όπλων μαζικής καταστροφής, όπως το έθεσε κάποτε ο Warren Buffet. Δεν πρόκειται για «δημιουργική καταστροφή», αλλά για «καταστροφική καταστροφή», που απειλεί όλη την Ευρώπη με χρηματοπιστωτικές Φουκουσίμες.

Ζώ στο κέντρο της καταιγίδας, ένα πιθανό «Σεράγεβο» του 21^ου αιώνα. ‘Ενα σημείο δηλαδή από το οποίο μπορεί να ξεκινήσει ένας νέος, χρηματοπιστωτικός και όχι στρατιωτικός πόλεμος, που θα αντιπαραθέσει τα ευρωπαϊκά έθνη μεταξύ τους, καταστρέφοντας, μακροπρόθεσμα, το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας, την ιδέα της ολοκλήρωσης, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό μας. Βλέπω με μεγάλη ελπίδα τα πρώτα στοιχεία επανορθολογικοποίησης της ευρωπαϊκής συζήτησης από τον Υπουργό Οικονομικών του ηγετικού έθνους στην Ευρώπη. Αλλά συνειδητοποιώ επίσης πόσο ντροπαλά και αναποτελεσματικά παραμένουν.

Ο Μαρξ έγινε Χάγιεκ του καιρού μας, ο Λένιν Φρήντμαν και σύντομα έρχεται ο Στάλιν του χρηματιστικού κόσμου. Μόνο συνειδητοποιώντας την έκταση της απειλής και την ανάγκη μιας πολύ ισχυρής και ριζοσπαστικής αλλαγής παραδείγματος, προς την κατεύθυνση του Κέινς, της επαναρρύθμισης, πολιτικών και κοινωνικών, όχι χρηματιστικών Μάαστριχτ, μόνο αντιτάσσοντας μια μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτή που οι «αγορές» απευθύνουν στην Ευρώπη, μπορούμε να έχουμε μια λογική ελπίδα νίκης. Αλλά η ευρωπαϊκή πολιτική έχει, εδώ και καιρό, αποκλείσει τέτοιες ιδέες.