Μετά την αποχώρηση των δώδεκα τούρκων κομάντος από τα ΙΜΙΑ, τους περίμεναν στις ακτές της τουρκίας δεκάδες δημοσιογράφοι για να τους θεοποιήσουν! Ήταν μεγάλη η νίκη τους φαίνεται! Βέβαια, δώδεκα άν...
θρωποι, κατάφεραν να εξευτελίσουν ένα ολόκληρο Έθνος, το Ελληνικό. Τον αιώνιο εχθρό! Μάλιστα, τους πήραν και μερικές συνεντεύξεις και οι τούρκοι κομάντος γεμάτοι ευφορία και περηφάνια δήλωσαν ότι έκαναν απλώς το καθήκον τους προς την πατρίδα...
Από την άλλη μεριά, την Ελληνική βρίσκονταν αυτοί! Οι Ειδικές Μονάδες Ασφαλείας Αιγαίου! Οι Έλληνες Υποβρύχιοι Καταδρομείς! Παλληκάρια διαλεκτά από την καλύτερη σοδιά του Τόπου από τους καλύτερους Πολεμιστές του Πλανήτη. Εκπαιδευμένοι, Πειθαρχημένοι, οπλισμένοι σαν αστακοί πανέτοιμοι να υπερασπίσουν την Ελληνική Γη, ακόμη και την τελευταία άγονη πέτρα... Έπρεπε να δει κανείς τα βλέμματα αυτών των Παλληκαριών για να καταλάβει τον εξευτελισμό, την αδικία, την ΝΤΡΟΠΗ!
Οι τούρκοι αυτοχρίστηκαν νικητές, γιατί οι Έλληνες δεν πολέμησαν... Στείλαμε ένα ελικόπτερο και αυτό μας το έριξαν, σκοτώνοντας κιόλας Τρία Παλληκάρια μας! Τελεία και Παύλα! Τα παλληκάρια μας αφιέρωσαν ολόκληρη την Ζωή τους γι’ αυτή τη στιγμή και όμως η Διαταγή για επανακατάληψη των Βραχονησίδων δεν Εδόθη Ποτέ!
Γιατί; Γιατί αυτοί που διοικούν δεν κατάφεραν ποτέ να κατανοήσουν την Ψυχή του Καταδρομέα, του Έλληνα Στρατιώτη, που ορκίστηκε Πίστην εις την Πατρίδα μέχρι τελικής Πτώσεως! Δεν κατάφεραν ποτέ να καταλάβουν, τι σημαίνει ΤΙΜΗ και ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Πολλά έχουν ειπωθεί για τα ΙΜΙΑ, πολλά έχουν γραφτεί και έχουν τεκμηριωθεί με χιλιάδες εικόνες. Μια εικόνα όμως παρέμεινε στην μνήμη μου... Ήταν το δακρυσμένο πρόσωπο ενός Έλληνα Υποβρυχίου Καταδρομέα που αγνάντευε το πέλαγος, το Ελληνικό Αιγαίο, αγνάντευε τα ΙΜΙΑ! Ήταν με την στολή εκστρατείας και το ντουφέκι στο Χέρι, την Ξιφολόγχη Ζωσμένη και την κουκούλα φορεμένη σαν Μπερέ.. Φαίνεται έτσι τον Γέννησε η Μάνα του! Το δάκρυ έδινε στο καμουφλαρισμένο του πρόσωπο μια Όψη Θεϊκή, από εκείνες του Παλιού Καιρού που κουβάλησε αιώνες, χιλιετίες, η Ράτσα του....!
«Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ»
(Το παρόν έχει αναδημοσιευτεί από το μέλος της σελίδας μας Ανδρέα Ζάκο.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου